Who are you

De zon scheen over de enorme muren van de dierentuin heen, en verlichtte de kinderkopjes die zo veel jaren geleden aangelegd waren. Er groeide mos en onkruid tussen de steentjes door, het wrong zich in de gaatjes en gleuven. De geur van een lijk prikkelde in zijn neus, terwijl hij in een drafje langs de hokken gleed, om in de gaten te houden of de dieren zich aan hun regels hielden. Zijn regels, eigenlijk. Hij was The Fast, althans, zo werd hij genoemd. En zijn beste vriend, Rogue, was The Strong. Samen waren ze The Fast, The Strong & The Smart. Best ironisch, want er was helemaal geen 'Smart'. Ze waren beide slim, daar kon je niet omheen, maar het klopte niet helemaal, deze titel. Ach, wat maakte het ook uit. Gezag hebben was leuk, fijn, maar een ontzettende verantwoordelijkheid, en hij was er zeker van geweest dat hij die niet op zich zou kunnen nemen zonder hulp van Rogue. Weer snoof hij. Gatver, het lag er al een paar dagen. Hij rook rottigheid. Het stonk. Snel doen, dan maar. Hij wou het eigenlijk aan Rogue overlaten, die kon dat prima, maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen dit ranzige... ding, te laten liggen. Het zag er vast verschrikkelijk uit. Een boze wolk vormde zich in zijn kop, en begon met hevige bliksem in te slaan op zijn tere hersens. Hij werd chagrijnig. Waarom, in godsnaam, had niemand eerder kunnen zeggen dat er een vies oud lijk lag? Hij haatte het, die smerige dingen, maar goed, het was nou eenmaal zijn taak. En dat beging hij zonder morren. In het openbaar.

Keith was jong, maar hij had een groot brein, en was nog sneller dan de wind. Hij was sterk, maar niet zo sterk als de tijger Rogue, die tevens zijn beste vriend was. Hij was zelf een panter, had een bruine vacht, met veel vlekjes en stippen erop. Zijn ogen waren fris en blauw, en hij had een onschuldig gezicht. Hij was ook nog heel onschuldig, maar trok avontuur aan. Proberen te ontsnappen was zijn favoriete spel geweest, maar tot nu toe was het alleen gelukt om in een ander hok te komen, bijvoorbeeld dat van de tijger. Zo had hij Rogue ontmoet. Hij grinnikte even. Na hun ingenieuze plan, om de hekken te breken, kon hij overal gaan en staan waar hij wilde! Het was best fijn, eigenlijk, zo veel vrijheid, maar nog lang niet genoeg. Hij verlangde naar de savanne uit zijn dromen, de regenwouden uit de verhalen, de meren in zijn fantasie. Dat was hier wel, maar allemaal klein, net zoals Madurodam het landje Nederland in het klein nagemaakt had. Ach, hij moest er maar het beste van maken, niet?

Zijn snelle poten brachten hem naar het Reptielenhuis. Hij haatte reptielen, niks lulligs tegen slangen en leguanen, maar hij bleef er toch liever uit de buurt. Nu moest Keith er dwars door heen. Even twijfelde. Rogue was nergens bang voor... Nee, hij moest het doen, want hij was er nu toch. Hij ademde diep in, alsof het zijn laatste adem zou zijn, en duwde toen de deuren open. Hij besloot snel op zoek te gaan. Hij snoof, en liep door het reptielenhuis, om in alle hokken te kijken. In het hok waar eerst zo'n vieze grote wurgslang gezeten had, trof Keith een dood stokstaartje aan. Zonde, die beesten waren ontzettend geestig. Hij stapte voorzichtig door het gebroken glas, en tilde het dode diertje op met zijn bek. Hij draafde snel het reptielenhuis uit, en ging langzamer lopen. Hij snoof de geur op van een gnoe, het deed hem het water in de -al gevulde- bek lopen, maar hij kon zichzelf weerhouden om op het weerloze dier af te stormen en het aan stukken te scheuren. De scherpe geur van de slang die hem vergezelde prikte ook in Keiths neus. Hij besloot even te gaan kijken, gewoon voor de zekerheid. De gnoe was een groot beest, groter dan Keith zelf. Hij viel op. Keith ging bij hen staan, op een paar meter afstand, en legde het dode stokstaartje neer. 'Hallo,' zei hij, en hij glimlachte even zijn dolkachtige tanden bloot. Ergens verwachtte hij de 'o's en 'a's van de dieren zodra ze hem herkende.