When a hunter met his prey...

- gewoon open xD -

Sluw zoals altijd liep de grijze gedaante door het woud. Al enkele maanden kon hij overal naartoe, maar toch hield hij het meeste van zijn oude territorium. Al sliep hij nu soms op totaal andere plekken en was zijn contact gebied enorm gegroeid, dit was zijn thuis. Zijn startplek van zijn spel. Hij stak zijn neus in de lucht om de omgeving te checken. Hij rook niets, alleen maar bos en bladeren zoals zo vaak. Hij liep verder, genietend van de knisperende bladeren onder zijn voeten. Opeens rook hij iets. Hij stopte en rook weer. Muis? Hij liep de richting op waar het vandaan kwam, hij zag het muisje zitten. Hij glimlachte kort en sloop erheen. Hij maakte zich klaar voor de sprong. Daarna sprong hij terwijl hij genoot van de wind die om hem heen ruiste. Hij lande en keek op. Zijn doel was gelukt, hij was net naast het muisje terecht gekomen en het arme beestje wist niet hoe snel hij weg moest wezen. Weer glimlachte Wolf. Het was altijd leuk om andere diertjes te plagen en te pesten. Kleine diertjes hoorden toch niet bij het spel, konijnen, vogels en muizen konden niet vechten en gaven amper om territorium. Ze vechten hooguit met zichzelf of met jagers die hun als prooi zagen. Daarom waren ze dom. Eigelijk waren alle geen vleeseters dom, waarom gras en wortels eten? Dat is toch vies? Maar ja, paarden en beesten die groot waren zijn wel sterk en hebben ook hun territorium. Dus daar kon hij nog voordeel van hebben als hij dat nodig had. Maar op dit moment was alles goed, de meeste dieren woonden nog alleen en voor zichzelf. Alleen echte kudde dieren bleven een burcht. Of roedel of kudde zoals zij het noemden. Nu hij er over na dacht, alle dieren behalve hij waren dom. Nee hij was de slimste van hun allemaal en had zich al uit veel situaties gered die bij hun sowieso hun dood hadden betekend. En als je dood ben ben je de verliezer, nee, je moet winnen en eindigen als je bekend en groot was. Voor zo min mogelijk zoveel krijgen, dat was de wereld, dat was zijn wereld. Opeens schrok hij uit zijn gedachten. Hoorde hij iets? Hij snoof maar rook niets. Toch had hij iets gehoord. Behoedzaam liep hij vooruit, alles een stuk beter in zich opnemend en goed om zich heen kijkend. Hij nam een stap, en nog een stap, en nog een. Maar... Baf! opeens was er geen grond meer. Te laat besefte hij dat het een oud dassenhol was. Hij lag er al in. En toen hij weer overeind zat sloeg de schrik hem om het hart, er kwam een schaduw over het gat vallen. het kwam dichter en dichterbij. Hij spitste zijn oren en hoorde inderdaad ook pootstappen steeds dichterbij komen. Wat was het? Hij probeerde zijn angst te ontdooien en zorgde ervoor dat hij er ontspannen uitzag, niet aanvallend, niet doodsbang maar met een eeuwige rust. Hij bedacht nu al zinnen die hem eruit konden helpen zonder dat hij hoefde te graven. En dan ook nog levend. Opeens viel de schaduw totaal over hem heen en verscheen het dier in zicht. Opnieuw werd hij bang, want het dier wat hij zag was alles wat hij niet verwacht had om te zien...

Wing was in het bos, daar was altijd wel wat voedsel te vinden. Gras, lage struiken, lage bomen en onkruid... Alles at hij op. Hij stapte op zoek naar nog meer onkruid, en passeerde een dassenhol. Hij was dan wel geen roofdier, en zijn reuk was niet zo goed, maar hij hoorde wel heel goed. En hij hoorde iets in het dassenhol. Dassen waren hier op dit moment toch niet? Hij keek in het hol en trok zijn hoofd weer terug. Een klein roofdier, dat was gevaarlijk. Als hij zijn hoofd daar zo liet hangen, dan kon dat roofdiertje in zijn neus bijten waardoor de gnoe niet meer kon ademen. En dat moest vermeden worden. "Hallo, wat doe je hier? Dat is toch geen plaats voor jou! zeker niet om bang in te zitten!".

Met trage beheerste stappen beweegde een witte jachtluipaard zich door het bos. Iedere stap weergalmde in de natuur en iedere ademhaling was een windstoot die dieren op de vlucht lieten slaan. Haar klauwen boorde zich door de rotende bladeren en haar gele ogen hingen traag over het landschap heen. Zoë de jachtluipaard, die toch het meeste contact heeft gehad met de vrienden, haate Keith en Rogue. Waarom mochte zij de leiding overnemen en niet zij? Zij was toch degene die het meest wist over de mensen? Maar toch kregen zij de taak om 'de leiding' te nemen, over de dieren.

Een gnoe sprong verschrikt op, een eindje verderop. De wind blaasde zacht door haar vacht en even sloot Zoë haar ogen. De luipaard spitse haar oren en luisterde aandacht naar de gnoe."Hallo, wat doe je hier? Dat is toch geen plaats voor jou! zeker niet om bang in te zitten!" sprak het dier. Zoë haalde diep adem en opende opnieuw haar ogen. De luipaard zette haar klaar en ze duwde hard haar klauwen in de grond. Met snelle, beheerste passen. In 10 seconden stondt ze bij het duo. Langzaam wandeled rondt het prooidier en toen ging ze naast het roofdier zitten. "Tafel staat gedekt." sprak ze en ze toonde haar doorbloedde klauw. Ze had net een das gepakt en het lijk tijdens haar ren weggegooid. Te klein naar haar zin.

De grote gnoe spong terug, zeker bang voor een kras op zijn grote neus dacht Wolf. "Hallo, wat doe je hier? Dat is toch geen plaats voor jou! zeker niet om bang in te zitten!". Zei de gnoe. Meteen voelde Wolf woede in zijn buik borrelen, bang? hij?! Ha! Die gnoe was pas bang, laat hem maar dichterbij komen dan zal hij zien hoe bang hij was.. Maar ja, hij moest hem niet boos maken wilde hij hier schoon uitkomen. Opeens spitste hij zijn oren, hoorde hij iets? Jup! heel zacht hoorde hij een fluistering en bladeren knisperen. De gnoe hoorde het vast niet, die lette daar niet op, daar is hij vast te stom voor. Het kwam dichterbij en had het vast gemunt, op de gnoe, maar als die op tijd weg was... wie weet wat er dan met hem zou gebeuren. " Wat denk je? ik ben gevallen, sukkel.... En ik ben helemaal niet bang, als ik wil kan ik altijd nog graven" zei hij om hem af te leiden. "Maar jij als met je mooie hoorns me nou helpt? dan laat ik je gaan..." Hij hoopte dat het beest hem kende of iets van hem gehoord had. Dan wist hij dat hij dan wel listig was maar zich altijd aan zijn woord hield. Als hij dat nou maar wist... Dan was hij vrij, tenminste als hij dat beest weg kon houden van de os... Maar dat lukte hem wel. Dat was zijn talent, en talenten... daar moest je je aan houden, toch? Als je geen gebruik maakt van je talenten wat ben je dan? niets... en hij was juist alles. Misschien kon hij wel iets handigs krijgen met dat beest. Dan had hij er een nieuw contact persoon bij die hij kon gebruiken, en als hij groot was... dan zou dat erg handig zijn... en die domme os, die kregen ze nog wel een keer te pakken, want welk beest waagt zich nou in het hol van de leeuw? PAF opeens stond er een wit luipaard naast hem. Blijkbaar dit dier dus... " etenstijd..." zei het dier, tenminste dat verstond Wolf. Hij knikte even naar het andere jachtdier en snapte haar plan. Nu nog hopen dat hij hier ook zo makkelijk uit kon springen als zij... Hij wachtte tot zij aanviel zodat hij mee kon gaan. Hij zag in een glimp haar bebloede klauwen, met dit dier kon je zeker niet spotten. Hij wist meteen welke kant hij koos, niet die van dat domme beest maar die van deze slimme en sterke katachtige.

Fluuuuutttttt.

Edit: gewijzigd xD

De vos knikte instemend en een grote grijns sierde haar lippen. Even likte ze haar tanden schoon en ze ontbloote de rij van kleine mesjes. Ze blonken als diamanten in de zon. Langzaam gleed haar blik over de contouren van de gnoe. Hij was mooi dik en een goede maaltijd voor haar. Ze gleed opnieuw met haar tong, over haar sneeuwwitte tanden en zette daarna haar klauw op de grond. De gnoes waren een gevaar voor roofdieren, als ze in grote kuddes waren. Eentje die zich zo een beetje een 'matcho' voelde en er alleen op uittrok, werd dan wel verscheurd. Zoë koos altijd het beste dier uit de kudde, maar nu viel er niets te kiezen. Het was dit of niets, dus haar keuze was rap gemaakt. Want als ze niet op krachten kwam zou zij wel eens gegeten kunnen worden. Het is eten of gegeten worden, zo ging nu eenmaal de natuur. Een eeuwig duurende cirkel die altijd eindigde met het sterkst dier. Zij was nu eenmaal het sterkste, het dier met de meeste spieren en het meeste ervaring met het doden van een ander...

Langzaam zette ze haar poot voor en ze gleed opnieuw over het dier met haar blik. De rug, nek en buik waren het gemakelijkste om aan te vallen. Opeens schoot Zoë weg. Met haar klauw raazde langs het dier. De geur van bloed prikte in haar neus en Zoë trok een grote grimas terwijl ze naar een boom een eindje verderop liep. Ze trok haar klauwen uit en klom en hoge snelheid de boom in. Ze sprong snel op een dikke tak en ze sprong daarna naar beneden, recht op de rug van gnoe.

Zoë, doden of ernstig verwonden zonder toestemming van de eigenaar van het account dát je dood is verboden. Ik denk niet dat Wing het geweldig vind als ze word aangevallen en heel ernstig verwond word, dus verander je post A.U.B even.
Ja, het klopt dat een panter een roofdier is, en jaagt op gnoes, maar dit hebben de dieren afgeleerd, omdat er toch vlees is. Bovendien, de dieren eten van het voedsel wat de vrienden hadden ingeslagen, NIET van het vlees van je mede-RPG'ers.
Keith.

Een luipaard kwam aanlopen en viel hem aan. Voor hij het wist had hij een schram in zijnzij en zat de luipaard op zijn rug. Nou, een gnoe leek dom, maar was het niet. Enkele overevingstrucjes deden het altijd goed. De gnoe maakt enkele bokkensprongen en duwde tijdens een sprong haar rug tegen een boom. Zo deed hij dat bij elke sprong totdat de luipaard er afvel. Ook de vos zou zijn portie krijgen. Als ie durfde uit het hol te komen zou de gnoe hem stampen met zijn hoeven tot er niets over bleef. Maar hij zou zeker niet sterven. Als de luipaard er afviel zou de gnoe heel hard wegrennen. En om het moeilijker te maken zou hij bij elke boom wel eens een andere kant opgaan. Zo zou de luipaad niet zijn volle snelheid halen en was de gnoe in het voordeel.





Wing uit

Wolf sprong uit de kuil, hij was veel later en zag al dat de Gnoe toch niet zo lomp en stom was als hij gedacht had. Het luipaard zat nu nog op zijn rug maar aan het gestamp te horen en het gebok te zien zou het niet lang meer duren tot ze viel. Wolf wist niet wat het luipaard zou doen als de gnoe was weggerend maar hij had geen zin om risico te nemen. Opeens kwam het lompe beest dichterbij hem, hij moest oppassen, die hoeven zouden hard aankomen en als ze hem raakten was hij er geweest. Dat was zo goed als zeker... Hij liep wat achteruit en ging achter een boom zitten voor zijn eigen veiligheid. Hij wachtte op het moment dat de gnoe eindelijk zou winnen, er was geen kans voor hem om te winnen, dus waarom mee doen? Laat maar lekker die twee vechten, ze redden zich wel. Al snel dacht hij te horen dat ze viel, hij wist het niet zeker maar ging ook niet kijken want hij hoorde hoeven zijn richting in komen, had de gnoe hem niet gezien hier? Hij wist het niet, het kon ook iets anders zijn... Heel voorzichtig keek hij om het hoekje om alles te zien. hij zei zacht maar hard genoeg voor het slachtoffer dat daar lag " gaat het?"

De gnoe begon zich hevig te verzetten en Zoë boorde haar klauwen door de ruwe vacht van het dier. Toen het beest met zijn rug tegen een boom aansprong, sprong zei op zijn hoofd en krabde ze waar ze maar kon. De vos trok zich bang terug achter een boom en Zoë zag haar kans toen de gnoe terug sprong naar een stam. Met haar krachtige klauwen greep ze het hout en klom ze razend snel naar boven. Ze lande op een dikke tak en ging behoedzaam gaan liggen, het dier sloeg op de vlucht. Zoë ademde diep in en genoot van de geur van bloed. Ze was wild geworden, door haar vrijheid. Jagen zat in haar bloed, maar ze kon nog altijd vlees krijgen. Dat hoopte ze toch....

" gaat het?" zei de vos en Zoë keek verbaasd naar het kleine dier. Met snelle, behendige passen klom ze uit de boom en kwam ze terug op de vaste grond. Ze had alleen wat schrammen bij de gnoe gedaan, geen grote snijwonden, waar zij wel toe instaat was. "Waarom zou het niet gaan?" grinnikte de luipaard en ze likte langzaam het bloed dat aan haar klauw hing op.


-Flut-
(Het is zo dat ze geen grote verwondingen heeft toegebracht, ze heeft -als het ware- gespeeld met haar prooi.)

-Zoë

Het kattachtige beest keek hem verbaasd aan. Ze klom behendig uit de boom, toen zij op de grond stond zag Wolf dat haar wonden mee vielen. "waarom zou het niet gaan?" grinnikte het het witte beest terwijl ze haar poot likte. " Als die hoeven in je hersens hadden getrapt en je half dood zou zijn, dan zou het niet bepaald gaan..." zei Wolf sarcastisch. Hij keek haar even koppig aan, hopend de goede snaar te raken. " Hmm, als het wel gaat, kan ik ook wel gaan" Hij draaide zich langzaam om en begon in hetzelfde tempo weg te lopen van het luipaard. Hij keek nog even naar haar met zijn heldere grote ogen. Hij gaf een klein glimlachje en wenkte haar. Daarna rende hij verder, Hij stopte even om te kijken of ze kwam, hij zag nog niets maar hij vermoede dat ze wel kwam, hij liet expres sporen achter als gebroken takjes, hopend dat ze hem dan ging volgen... Af en toe keek hij om maar hij zag en hoorde niets, daarom stopte hij daarmee omdat het toch geen nut zou hebben. Hij liep met een omweggetje naar ene open plek in het bos, hier ging hij zitten. Lekker in de zon zodat zijn vacht glinsterde en warm werd. Hij begon zichzelf te wassen en doodde de tijd daarmee. Zou ze komen? en wanneer? Hij had geen idee en bleef dus maar wachten.

fluuuuuttttt