The saga of the wolf

De jonge, witte wolvin draafde door het bos. De wind woei door haar zilverachtige vacht, die weer dun aan het worden was door het warme lenteweer. Ze heeft zich nog nooit zo vrij gevoeld als vandaag. Nu de mensen niet meer hier waren, kon ze gaan en staan waar ze maar wilde. Ze rende verder, en er doemde een grote rots voor haar op. Shimaera keek er even naar, en sprong er toen bovenop. Ze ademde diep in, en gooide haar hoofd omhoog. Een lang, helder gehuil kwam uit haar keel. Ze besefte dat ze, zover ze wist, nog nooit een wolf heeft horen huilen. De wolvin wist wel dat haar soort het wel deed, maar in de dierentuin was het niet van nut geweest, en de levenslust hadden de wolven ook niet meer. Shimaera wist gewoon dat ze moest huilen, en het was een fijn gevoel. Waarschijnlijk hadden de andere dieren in de buurt nog nooit een wolvengehuil gehoord. Ze liet haar hoofd weer zakken, en geleidelijk kwam een onbekende geur haar neus binnen. Ze wist niet precies wat het was, maar één ding wist ze zeker; dit was de geur van een dier.

De wind blies door het bos, bladeren stoven op en de zon toonde haar eerste stralen op die prachtige morgen. Als een kunstenaar beschilderde ze de hemel in haar alermooiste kleuren die dan weer veranderde en een nieuw spectaal vormde. Langzaam dwaald een veertje af naar de grond. Sierlijk en vrij vloog het door de lucht en landde het op een grijze steen, die vast zat aan de pijnlijke grond. Een wolvenhuil rijkte tot ver na de horizon en dieren sprongen verschrikt weg, maar sommige vlogen er direct naar toe, om happig toe te slaan.

Met trage vleugelslagen vloog een slechtvalk door de lucht, de wind blies door haar lichte veren en zorgde ervoor dat ze het niet te warm kreeg. Candy was al een paar dagen vrij, vriij als een vogel. Ze kon gaan en staan waar ze maar wilde en niemand kon haar stoppen. Ze kon de duirentuin verlaten en de wereld intrekken. Maar hier was ze opgegroeid en het hield haar teggen. Een zucht verlatte haar snavel en ze liet zach haar kopje zakken om over de wereld uit te kijken. Daar waar alleen bruin de overmacht had en dieren niet konden vluchten voor het gevaar, daar was ze opgegroeid. Het lintje rondt haar poot, wiegde zacht mee met haar bewegingen en Candy sloot blij haar ogen om te genieten van het gevoel van vrijheid.

Toen de valk haar bekeken voelde richte ze hastig haar blik naar de aarde. Een wolvin zat met haar neus in de lucht en snoof de geur van haar omheving op. Candy daalde langzaam af en keek behoedzaam naar het dier. Ze landde sierlijk en behendig op een dunne tak en wipte daarna een beetje heen en weer. "Hallo," zei ze zacht en ze sprong van de tak. Ze sloot haar vleugels en opende ze weer langzaam om snelheid te maken, maar toch niet neer te storten. Ze lande op een andere tak, deze was dikker, maar nog steeds een paar meter van de grond, waar de teef haar kon zien. "Wat doe je?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl de slechtvalk haar kopje scheef hield.

De jonge wolvin keek op toen ze iemand tegen haar hoorde praten. Ze zag dat er een slechtvalk op een tak landde. Het dier vroeg "Wat doe je?". De witte wolf keek de roofvogel aan. 'Niet echt veel bijzonders. Ik geniet van mijn vrijheid. Het is zo fijn om eindelijk niet meer opgesloten te zitten achter een hek...' Ze stak haar neus in de lucht en genoot met gesloten ogen van een koel briesje dat door haar vacht waaide. Plotseling vroeg ze zich af wat voor dieren er hier leefden. Ze had natuurlijk al wel eens gehoord over leeuwen of luipaarden, maar ze heeft er nog nooit één in het echt gezien. Ze keek weer naar de valk boven haar. Misschien had zij al ver gevlogen en meer dieren gezien. 'Weet jij of er nog andere dieren in de buurt zijn?' Wachtend op een antwoord, bedacht de wolvin dat ze zich nog niet eens had voorgesteld. 'Trouwens, ik ben Shimaera.', zei ze.



Flutje -_-

'Niet echt veel bijzonders. Ik geniet van mijn vrijheid. Het is zo fijn om eindelijk niet meer opgesloten te zitten achter een hek...' antwoorde de wolvin. "Ja hekken... Vresselijke dingen, ik heb mijn korte bestaan alleen maar in een kooi geweten.." zei Candy daarop. 'Weet jij of er nog andere dieren in de buurt zijn?' vroeg de wolvin erna. "Ja ik geloof van wel, maar omdat ik hoog boven de bomen vlieg en de meeste dieren goed gecamufleerd zijn, zie ik er niet veel, maar toch zijn er, geloof ik..." Even stopte de valk met praten en bewoog ze behoedzaam op de tak. 'Trouwens, ik ben Shimaera.' zei de wolvin genaamd Shimaera. "Aangenaam, mijn naam is Candy." stelde de valk haar voor. De vogel sprong van de tak en daalde snel af. De wind blies hard door haar veren en lieten er een paar loskomen. Toen ze op nog twee meter van de grond was opende de valk haar vleugels en met een slag bleef ze cirkelen op de aangegeven hoogte.

-Flut-