Lick, Flip, Life is Just A kick.

Achilles lag heerlijk op de grond in het zonnetje te zonnebaden en om bruin te worden. Al was het laatste sarcastisch bedoeld. Het mannetje was lui als de zon scheen en behoorlijk gesteld op z’n dagelijkse hoeveelheid zon. Al had hij een enorme hekel aan deze verschrikkelijke winter die binnen was gevallen en waar je bijna geen zonnetje van zag. Een klein zuchtje verliet zijn bek. Het leven als slechte leeuw was gewoon zo geweldig. Een tevreden, vals smak geluidje verliet zijn bek. Maar al vrij snel stond de leeuw op en keek om zich heen. Achilles wilde nu wel eens weten wat er hier nog werkelijk te doen viel aan hongerige spelletjes van eten. Een kleine grijns versierde zijn leeuwen bek terwijl hij zijn spieren strekte. Nu moest hij tot het beste van de dag komen, het jagen op het rond levende voedsel dat er liep. Met een kleine, uitgerekte sprong kwam hij op de lager gelegen grond terecht. Met een aantal andere grotere passen liep hij verder van de rotsen vandaan, zodat hij niet meer zo snel terug kon gaan liggen luieren. Met een aantal oplettende zintuigen bleef hij gericht op enige voedsel dat hier rond zou zwerven. En niet veel later ving hij de juiste informatie met de scherp gestelde zintuigen op. ‘You’re dead meat now.' Grijnzend begon hij te rennen en wilde zo snel mogelijk het beest te pakken hebben, zodat hij zijn honger kon laten vergaan. Snel sprong hij overal heen en greep het beest.

Wild vermoorde hij het beest, terwijl hij met zijn tanden wild het dier doorboorden. Zijn tanden scheurden het vlees wild los en verscheurden het nog eens in zijn grote leeuwenbek. Wat was dit toch een heerlijk maaltijdje. Lange tijden had hij dit niet meer gezien en gehad, dus was dit dan ook een moment om niet meer te laten gaan. Zijn honger verdween langzaam en het dier raakte alleen maar meer op. De leeuw grijnsde en stond op, terwijl hij weer verder liep. ‘Heerlijk zo’n beest.’ Al een poosje had hij het idee dat hij achtervolgd werd door iets of iemand, wat precies kon hij niet weten. Wel wist hij dat het een levend wezen was. En het irriteerde hem dan ook behoorlijk. Grommend draaide hij zich om terwijl hij met de valse, samen geknepen ogen keek. ‘Kom uit die bosjes.‘ Grommend en sissend keek hij voor zich om te zien waar de bedreiging zat. Hij hield er totaal niet van als ze hem aan het bespioneren waren. Het werkte hem behoorlijk op de zenuwen wat weer betekende dat hij enorm chagrijnig werd. Met speurende ogen en neus wilde hij nu wel eens achter komen welk ras er nu weer eens zin in had om hem te gaan irriteren. ‘Kom tevoorschijn.’ Nog altijd grommend en sissend wilde hij dat de andere zich liet zien. Ook al wist hij dat het onmogelijk ging worden als ze verstopt bleven. Met een geïrriteerde grom keek hij nog eens wild om zich heen. ‘Laat je zien, verdomd beest!’ Grommend begon hij zich mateloos te irriteren aan de hide-and-seek spelletjes. Zelf had de leeuw het niet zo op andere rassen.